Biały, bielusieńki

Sypie śnieg. Poganiany wiatrem, miękko uderza w okna. Zasłania obrazy za oknem i jednocześnie staje się ich częścią. Ooo, jak ja to kocham. Wprost niebotycznie. Nic mnie tak nie uspokaja jak padający śnieg, no, może jeszcze widok śpiącego dziecka:).

Wiem, wiem, wszyscy czekają na wiosnę a ja chwalę biały puch. Niemal słyszę to chóralne:

 - Cooo? Yyy, snieeeg? Błee! :p

Ale jakżeby ta ziemia bez śniegu zimą wyglądała? Szarości i beżyki? Oj, smutno i nudno.

A tak, proszę, jakie pejzaże rozświetlone:

 Śnieg jest cudem:).

Przykrywa co ciemne, łagodzi co ostre. Jest miękki, czysty i piękny. Każdy jego płatek jest inny, niepowtarzalny. Tylko na nie  popatrz, tutaj...

Mało mieliśmy śniegu ostatnio, a np., dwa lata temu bywało i tak:

Śniegożercy mieli co jeść :), skuterzyści śnieżni mieli po czym jeździć:), było z czego lepić Muminki:). 

A tej zimy, niestety, biedniutko - stary śnieg nam się skrystalizował w sopelki, koronki traw i gałązek nieotulone...

Dlatego - leć nam, biały puchu! Otulaj, wybielaj, zakrywaj co tam ci się żywnie podoba:), nawet ślady drapieżnych polowań.

 A mnie z ciebie radość. 

  

Z pozdrowieniami
W bieli unurzana

bamabo
:)