Noc polarna

Mørketid -czas ciemności .
Żegnamy się ze słońcem w końcu listopada i nim za dwa miesiące rzucimy się w jego złote ramiona, uczymy się zauważać kolory mroku. A że pani noc polarna lubuje się w niebieskościach, to najczęściej oglądamy  błękity - pruski, paryski, królewski itd., ciemne szafiry, kobalty, ultramaryny, granaty i szafiry et ceatera, et ceatera :); a także  szarości zimne - czyste, mroźne i stalowe, i szarości ciepłe - śniegiem przyprószone (lubię - mniam:)).

Gdy chmury nie zasnuwają nieba, zdarzają się i cieliste różyki i lila róż i fiołki, fiołeczki - dalekie pozdrowienia od słońca.

 

 A nocą? Gdy zmrok zapada już po 12.30... Nocą, mili państwo: ultramaryna, szafir, atrament i czerń - niby wyklęta spośród kolorów, ale wraca gdy tylko jej potrzebują ;).  

Zorza polarna! Zapomniałam o zorzy. Jak śmiałam! Jest to przedstawienie tak chwytające za serce, że trudno skupiać się li tylko na kolorach, bo prócz różnych odcieni zieleni i innych barw to przede wszystkim ruch i światło. 

Ale o zorzy, za pozwoleniem, innym razem:).

Tymczasem lud z północy czeka aż słońce wyskoczy nad horyzont już za dwadzieścia dni. Najpierw promienie słoneczne oświetlą najwyższe wzgórza, parę dni później nasze zmarznięte nosy:).

Czekamy, ciesząc oko zimą bez słońca.

Z pozdrowieniami noworocznymi

Bamabo

P.S. Przepraszam za te różnorakie ramki wokół zdjęć, wiem, że ich odbiór może irytować, ale uczę się dopiero i poprawiam coś na okrągło, a często z niemowlęciem wiszącym u biustu, co nie ułatwia zadania:).